reisverslag van 15 t/m17 juli

Vakantie Indonesië


Vrijdag 15 juli – de wekker gaat om 65.30 uur en nu gaat het echt beginnen. Snel de kleren aan, koffers in de auto en we gaan om weg.
De reis naar schiphol gaat prima. P3 was alleen vol dus snel naar P4. Ruimschoots op tijd waren we om in te checken. We hadden geen tickets dus we vroegen ons nog even af hoe dat zou gaan maar met het paspoort was het zo geregeld. We kregen meteen de ticket voor de vlucht naar Medan dus dat was in ieder geval geregeld.
Op naar de wachtruimte van Singapore airlines. Die is geweldig mooi met mooie luxe fauteuils.We zijn al aan het kijken wie er nu bij onze reis horen en de eerste medereizigers stellen zich al voor. Om 11.15 uur zijn vertrekken we. De stewardessen zien er prachtig uit en zijn bijzonder aardig. Ze zijn heel slank en hebben allemaal prachtig stijl zwart opgestoken haren, heel bijzonder om te zien. We werden super goed verzorgd in de lucht. Heel veel heel lekker eten en iedere keer kwamen ze weer langs met drinken. De vlucht was wel wat turbulent dus dat was wat minder. Iedereen heeft zijn eigen tv scherm dus kan je naar allerlei films of tv programma’s kijken, helemaal super. Jiska en Sigrid hebben nog wat geslapen in het vliegtuig. Peter en ik bijna niet dus we zullen er nog wel last van krijgen.

Zaterdag 16 juli - Na ruim 12 uur vliegen landen we in Singapore. Aankomst 23.30 uur Nederlandse tijd maar de klok gaat 6 uur vooruit. dus 5.30 uur lokale tijd dus opeens is het zaterdag en hebben we een nacht overgeslagen. Met de skytrain naar een ander platform en daar weer wachten op de volgende lucht.
16 juli 8.30 met vliegtuig naar Medan op Sumatra, vlucht duurt ongeveer 1 uur en 20 minuten maar we gaan weer naar een andere tijdzone dus de klok gaat weer één uur terug. Weer een goed verzorgde vlucht in een airbus en omdat de tijd weer een uur terug gaat komen we om 9. 50 uur aan in Medan. Visum gekocht om het land binnen te komen voor € 20,--/pp, daarna nog in de rij voor de douane. Alles gaat heel langzaam dus zo kunnen we al een beetje wennen
Het weer is een beetje bewolkt maar om aan de hitte te wennen is dat helemaal niet erg. Onze reisleider staat ons al op te wachten. We worden naar de bus gebracht en daar zien de complete groep. We zijn met 25 personen, waarvan 13 volwassenen en 12 kinderen. Kees is de tourleider en we hebben ook nog een lokale gids tot onze beschikking. We zijn meteen vertrokken dwars door Medan heen. Wat een geweldige drukte, overal brommertjes, fietstaxi’s, taxikarretjes met een brommermotor en heel veel auto’s. Kortom heel hectisch en geweldig om te zien. Op weg naar onze eerste bestemming, het Rindu Alam Hotel in Bukit Lawang, nog even een korte drinkstop bij het Tip Top restaurant. Een restaurant waar je nog foto’s ziet uit 1947. Bij het verlaten van Medan verlaten we ook meteen de goede weg, we verplaatsen ons allemaal langzaam en door het geboemel valt ook bijna iedereen in slaap. We stoppen ook nog even voor eenvoudige lunch, allemaal nasi goreng, maar het smaakt prima. Het laatste stuk van onze reis rijden we door enorme palmplantages. Deze zijn aangeplant voor de palmolie industrie en hiervoor zijn grote stukken van de jungle gekapt. Raar om te weten dat dit voor het land eigenlijk helemaal niet goed is maar dat het toch gebeurt. Het gaat ook ten koste van de Oerang oetans omdat dat natuurlijke leefgebied helemaal wordt teruggedrongen.
Rond 15.00 uur waren we op de plaatst van bestemming bij het Rindu Alam Hotel in Bukit Lawang. Een hotel of kampong met eenvoudige maar nette kamers. Door de modderstroom in 2003 is hier alles vernield dus alles is opnieuw opgebouwd en ziet er dus goede uit. Geen warm water maar dat is met deze hitte geen probleem.
Peter en ik zijn een paar uur gaan slapen want de man met de hamer kwam langs. Rond 17.00 uur zijn we uit bed gekomen, lekker gedoucht en toen met de groep wat gaan drinken. Omdat de vermoeidheid toch nog erg aanwezig was om 19.00 uur naar bed gegaan. Nog even wat gelezen en toen lekker gaan slapen.
Zondag 17 juli – een dag in het teken van de Oerang oetans
Om half 8 ontbijten en om 8.15 uur klaar voor vertrek naar de jungle. Omdat het erg druk is met gasten gaan we niet naar de voederplaats van de Oerang oetans maar gaan zelf een wandeltocht maken. Of we apen tegen zullen komen weten we niet maar we hopen natuurlijk dat het gaat lukken. We vertrekken vanuit ons hotel in 3 kleine groepen. We gaan de rivier over met een mooie hangbrug en komen direct in de jungle terecht. De jungle is echt prachtig, mooie oude hoge bomen met veel lianen. Je verwacht ieder moment dat Tarzan er aan komt zweven, heel bijzonder. Al snel zien we onze eerste apen. De Thomas- lip monkey, een leuke aap met een wit rondje in zijn gezicht en een witte buik. Het is zo bijzonder om die dieren dat in hun natuurlijke omgeving te zien,.echt geweldig. Nadat we onze tocht weer vervolgd hadden kwamen we bij een oerang oetan die zo geweldig mooi in een boom zat. Deze was gewoon aan het showen hoe mooi die wel niet was. Prachtige handen hebben die apen met hele lange vingers. Toen weer verder de jungle in en toen kwamen we nog een aantal oerang oetans tegen. Ook een moeder met een jong. Deze kwam ook verder naar beneden en het jong kwam ook af op een banaan. Eén plaste gezellig naar beneden, Jiska stond er onder.:-). Het is zo’n geweldige ervaring om die apen zo te zien, echt een super ervaring. Toen kwamen we nog een White Handed Gibbon tegen, deze kunnen ook zo prachtig gillen, dus die hadden we al van veraf gehoord. Na al de fotomomentje waren we wel toe aan een pauze. Daar werden door onze gidsen nog getrakteerd om heerlijk vers fruit: ananas, kleine banaantje en mandarijntje, heerlijk. De groep met Gibbons gooide vanuit de bomen met stokken die maar net mis gingen. Was nog gevaarlijk ook. Na een kwartier rust gingen we verder en al snel kwam er een hele groep Thomas-lip monkeys op ons af. Deze apen weten toch ook al dat er iets lekkers te halen valt en komen daar op af. Een hele poos naar deze apen zitten kijken en de kinderen hebben ze ook stukjes banaan gevoerd. Er kwamen steeds meer apen naar beneden en je ziet ook dat hier een duidelijk hiërarchie aanwezig is. We moesten nog een flink stuk door de jungle met moeilijke paadjes maar dat ging allemaal prima via een stijl pad omhoog. Een hele groep Makaken kwam ook nog langs. Deze zien er wat nors uit, en trekken zich helemaal niks van ons aan en gaan gewoon hun eigen weg. Eén aap liep vlak langs mijn been en dat geeft wel een klein beetje een eng gevoel want Makaken zijn niet de vriendelijkste soort apen. Bovenop de berg hebben we nog een moeder Oerang Oetan met jong gezien en vervolgens weer een afdeling ingezet.
Naar beneden ging het hier een stuk makkelijker want daar was een trap met hoge treden aangelegd. Dat is omdat aan die kant van de berg de voederplaats en een soort hospital van de Oerang Oetans is. Toen we de jungle uitkomen moesten we weer naar de andere kant van de rivier. Omdat hier geen brug is gaat dit hier met een bootje dat via een kabel en touw naar de overkant wordt getrokken. Met 6 personen tegelijk worden we zo overgezet.
Het laatste stuk lopen we weer langs de rivier terug naar ons hotel. Omdat het zondag gaan alle plaatselijke bewoners naar de rivier om daar te recreëren. Het zat helemaal vol met gezinnen die daar van alles meeslepen en in de rivier gaan zwemmen. Je ziet zowel vrouwen met of zonder sluier maar de meeste zijn hier wel moslim. De christenen zijn in de minderheid. Heel de weg langs het water staat vol met winkeltjes met kleren, koele drankjes, eettentjes etc. Een heel kleurrijk gezicht en iedereen lacht naar ons en is vriendelijk.
Bij het hotel gekomen snel een douche genomen en andere kleren aan gedaan want we waren behoorlijk bezweet, en toen naar onze lunch. Daarvoor gingen we over de rivier via de hangbrug maar dan naar links naar het kindertehuis. Ongeveer twee jaar voor de grote tsunami in 2002 is hier boven bij de rivier een soort stuwdam door gebroken en daardoor is er een enorme modderstroom naar beneden gekomen. Alle huizen en hotels rondom de rivier zijn weggevaagd en bijna 300 mensen zijn daarbij omgekomen. Daardoor zijn een heleboel kinderen wees geworden. Een Nederlandse vrouw, Saskia en haar Indonesische man hebben zich dat lot van die kinderen aangetrokken en zijn een opvang gaan bouwen met o.a. sponsorgelden uit Nederland. Ze hebben een prachtig gebouw neergezet met prachtige tuin en allerlei faciliteiten. Door die kinderen extra onderwijs te geven proberen ze deze kinderen zo meer kans te geven later in de maatschappij. Door daar met de hele groep te gaan lunchen hebben ze ook weer extra inkomsten om zo alles te financieren. Een prachtig kleinschalig initiatief. We kregen een heerlijke pittige tomatensoep, aardappelkoekjes, groetenmengsel, kip, rijst en heerlijk fruit. Omdat het weekend was waren en niet zoveel kinderen want diegene die nog een opa, oma of tante heeft gaat daar dan vaak in het weekend naartoe. We waren allemaal een beetje stil van dit geweldige initiatief, heel indrukwekkend.
Helaas moesten we weer snel weg want de tocht met de band op de rivier stond op het programma. Snel weer omkleden, we mogen niet in zwembroek en bikini want dat wordt door de plaatselijke bevolking niet op prijs gesteld, dus we gaan in t-shirt en korte broek. We lopen met de groep weer langs de rivier omhoog. Lopen nog voorbij het veerbootje en komen uiteindelijk bij de startplaats. Iedereen van de groep krijgt een grote zwarte band waar je in kan gaan zitten en 4 mama’s krijgen een hele grote band. We gaan tegelijk van start en worden door jongens overal geholpen. De rivier is goed stromend maar het water staat wel laag en daardoor kom je soms met je billen flink tegen een steen aan. We hebben verschrikkelijk veel lol samen. Als we langs het stuk komen waar de plaatselijke bevolking aan het recreëren is, dan zijn wij de attractie. Ze maken allemaal foto’s, staan te lachen en vragen waar we vandaan komen. Dat maakt de bandentocht nog meer speciaal.
Aan het einde hebben kinderen nog even gezwommen en toen naar het hotel.
We waren gelukkig net op tijd thuis voor de tropische bui. De regen valt gigantisch uit de lucht met grote druppels. Het omweerde ook een beetje en de stroom viel een aantal keren uit, wat hier heel normaal is. ’s Avonds hebben we gemeenschappelijk met de hele groep gegeten. De meiden een hamburger met friet, Peter saté met rijst en Suzan Mie Goreng. Dit kost dan samen met het drinken 215.000 roepie (een liter bier kost 26.000, mie goreng 18.000, saté 35.000, 1½ liter water 10.000 (12.000 roepie is ongeveer 1 euro)
Rond 23 uur naar bed en heerlijk geslapen.

maandag 18 juli 2011 – weer op reis
Om half 8 ontbijten en om 8.15 uur weer onderweg. Het ontbijt wat trouwens prima: een heerlijk schaaltje fruit met watermeloen en ananas. Daarna 3 witte casinoboterhammen, scrumbeld eggs of een gebakken ei, een plakje kaas en een beetje jam en koffie of thee.
We gingen weer dezelfde weg terug naar Medan. In Medan hebben we toen een bezoek gebracht aan een middelbare Moslim school. Je komt via een soort poort op een binnenplaats en deze stond helemaal vol met kinderen want ze hadden net pauze. Om niet met lege handen aan te komen hadden we nog snel schriften en pennen gekocht en deze bij de schoolleiding afgegeven. De jongens waren netjes in een grijze of donker blauwe lange broek, witte blouse en een klein stropdasje en sommige hadden een petje op. De meisjes een grijze of donder blauwe lange rok tot op de grond aan met een witte blouse en een witte hoofddoek. De kinderen vonden het geweldig. Het was één grote chaos. Ze wilde allemaal graag op de foto en de kinderen wilde ook graag met onze kinderen samen op de foto. Het was zo bijzonder. Sommige kinderen vonden het ook heel leuk om engels met ons te praten andere waren alleen maar aan het lachen. Daarna zijn we een klaslokaal in gegaan en daar hebben de leerlingen het volkslied voor ons gezongen, uit volle borst. Wij hebben toen nog een mooi sinterklaas lied laten horen. Dit alles was zo’n unieke ervaring, ook dat je zo maar zo’n school in kan lopen en de zaak compleet kan verstoren, echt heel bijzonder.
Toen naar de lunch in Medan. We kregen een gemeenschappelijke rijsttafel met hele pittige gebakken kip en vis, groenten en citroengras en natuurlijk witte rijst. Weer snel op weg naar ons eindpunt maar onze gids Kees verzint iedere keer weer iets om nog te doen hij wil ons met van alles kennis laten maken. We zijn daarom ook nog gestopt bij een fruitkraam metDoerian’s en iedereen heeft geproefd. Deze vrucht ziet er van buiten heel stekelig uit en als je deze open maakt dan zitten er pitten in met een soort zacht vruchtvlees. Het stinkt enorm dan heb je er eigenlijk al geen zin meer in. Toch hebben we allemaal een stukje genomen. Suzan vond het heel apart en niet echt vies en Peter vond het ook niet echt vies, maar wel apart. De meiden vonden het helemaal niks maar het was wel bijzonder om te proeven. Het laatste stuk van de tocht ging de weg alleen nog maar omhoog. Het was alleen maar file rijden over een zeer matige weg. Berastagi ligt op ongeveer 1400 meter aan de voet van twee vulkanen, waarvan we er morgen een van gaan beklimmen. In Berastagi nog geld gepind en over de fruitmarkt gelopen. Allerlei soorten heerlijk fruit mogen proeven. Voor een halve kilo betaal je dan 5000 roepia en dat is ongeveer € 0,40. We zitten nu in het Toba Gundaling Cottage in Brastagi waar we weer 2 nachten slapen. We hebben een nette kamer met uitzicht over het dorp en links kan je de vulkaan al zien. We hebben de moskee vlakbij en we krijgen meerdere keren prachtig gezang te horen. Ik hoop dat dit vanochtend niet al te vroeg begint.
Helaas is Jiska niet lekker en heeft enorme buikkrampen, diarree en overgeven. Het eerste slachtoffer van een buikinfectie.
Sigrid heeft met de andere kinderen nog snel een duik in het zwembad genomen en is nu samen met Peter een hapje eten in het hotel, maar dit is niet al te best en het duurt heel lang voordat iedereen zijn eten krijgt. Ik eet een loempia bij Jiska op de kamer omdat ze echt heel beroerd is en nu maar hopen dat het niet te lang gaat duren voor haar.

Dinsdag 19 juli – Brastagi
Om 5 uur begon het gezang van de moskee, het lijkt wel of we er midden in zitten. Daarna op tijd opgestaan om na het eenvoudige ontbijt tijdig te kunnen vertrekken voor de beklimming van een van de twee grote vulkanen bij Brastagi, de Gunung Sibayak, welke al vele jaren niet meer actief is, te gaan beklimmen. Jiska heeft een relatief goede nacht gehad en de buikkrampen zijn gelukkig bijna weg, maar ze is jammer genoeg niet instaat mee te gaan om de vulkaan te gaan beklimmen. Suzan blijft bij haar, anders is ze de gehele dag alleen op haar kamer.
Om 8.45 uur zijn we vertrokken met drie kleine busjes, die ons halverwege de vulkaan hebben gebracht via een smal slingerend weggetje. Vanaf daar zijn we gestart met de beklimming van de vulkaan. Onze drie gidsen maakten van bamboe langs de weg wandelstokken voor de kinderen en het eerste gedeelte ging nog verder over de steile weg naar boven. Vervolgens verlieten we deze weg en begon de werkelijke beklimming via een smal pad door het oerwoud met regelmatig wat traptreden van een oud pad, met de ene keer wat steilere stukken en soms ook wat vlakkere gedeeltes. Het bleef echter continu omhoog gaan. Dit was behoorlijk inspannend voor de hele groep en we hebben een paar keer stops gemaakt om wat te drinken en koekjes van Kees te nuttigen. Na iets meer als een uur kregen we de top in zicht, verlieten we meer en meer het oerwoud en werd het steeds rotsachtiger. Hoe hoger we bij de top kwamen werd het landschap steeds meer maanachtig en werd de luchts steeds meer zwavelachtig. Op diverse plaatsen komt er gelige stoom uit de grond door kleine gaten en deze leveren rookpluimen op. Ze maken ook veel geluid. Vlak onder de top hebben we een groot stoomgat van dichtbij bekeken en hebben gevoeld dat dit stoom erg heet is als je een hand ervoor houdt. Vervolgens nog een klein stukje verder geklommen naar de kraterrand, waar we een hele grote krater te zien kregen met weer op diverse plaatsen gelige stoompluimen in de kraterwanden. Normaal staat er ook water in de krater, ongeveer een meter diep, maar vanwege de droogte is er nu helemaal geen water in de krater en is het een vlakke zandvlakte. De kinderen hebben er met zijn allen van stenen de naam Djoser in geschreven. Daarna zij we verder naar een van de hoogste punten van de kraterwand geklommen en hebben we daar rond 12.00 uur geluncht. Kees had de avond daarvoor broodjes gekocht in de supermarkt en we kregen ook per persoon twee flesjes water. Het uitzicht was fantastisch op het kratermeer, maar ook konden we Brastagi zien en de andere nog grotere en nog actieve vulkaan de Gunung Sinabung, die vorig jaar nog een uitbarsting gehad heeft.
Na de lunch zijn we gestart met de afdaling via een oud pad met trappen dat vroeger werd gebruikt om de zwavel naar beneden te brengen. Het oude pad is erg steil, in slechte staat en diversen mensen zijn licht gevallen, waardoor het meer dan twee en een half uur voordat iedereen beneden was. Daar wachtte ons nog een duik in een heel mooi aangelegd warm zwavelbad, waarin nagenoeg iedereen zich heeft kunnen ontspannen na deze zware en intensieve wandeltocht.
Ondertussen had Suzan inmiddels de vuile was met de hand gedaan en buiten laten drogen en Jiska begon zich weer steeds beter te voelen, door de rust die zij had. Verder hebben zij nog wat bij geslapen een filmpje gekeken op de ipod.
Na het zwemmen in het zwavelbad stond onze eigen grote bus weer gereed om ons terug te rijden, waarbij Peter en Sigrid nog wat boodschappen hebben gedaan voor de lunch van morgen in de bus en een ijsje hebben gegeten in Brastagi. Zij waren omstreeks 17.00 uur weer terug in Toba Gundaling Cottage.
Om 18.00 uur zijn we naar een klein restaurantje in Brastagigebracht om daar met zijn allen een heerlijke rijsttafel te nuttigen voor 260.000 Roepia (circa € 21,50) met zijn vieren. Jiska heeft alleen rijst gegeten en daarna heeft Sigrid nog een tijdje met de kinderen buiten verstoppertje gespeeld. Daarna om 21.00 uur de koffers gaan pakken en daarna lekker in slaap gevallen.