java
Door: suzanmeijer
Blijf op de hoogte en volg Suzan
28 Juli 2011 | Indonesië, Batavia
zaterdag 22 juli 2011
Op tijd vertrokken naar het vliegveld. Om de tijd te doden koffie en warme chocomelk gedronken bij Starbucks. We vlogen met Garuda airlines, een maatschappij die op de zwarte lijst heeft gestaan vanwege het onderhoud ( nu gelukkig niet meer ;-) ) en wij vlogen met een vrij nieuwe boeing 737. Iedereen had een touch screen tv scherm in de stoel ervoor en alles zag er piek fijn uit. De stewardessen hadden weer prachtige jurken aan, een groot verschil met de pakjes van de KLM. We moesten 1400 km. afleggen want Sumatra is een heel groot eiland, dus na ongeveer 2 uur vliegen kwamen we aan in Jakarta. Onze nieuwe lokale gids, Indra, stond ons al op te wachten. Jakarta is een stad met 16 miljoen inwoners. In Sumatra waren de wegen van matige kwaliteit maar hier zijn zelfs tol wegen het rijdt alleen niet altijd even snel door. Tijdens de rit naar het hotel werden we meteen geconfronteerd met grote hoeveelheid sloppenwijken. Jakarta heeft prachtige gebouwen, echt als een hoofdstad maar de armoede is groots. We slapen in het Batavia Hotel. Dit ligt in het gedeelte waar vroeger de Hollanders allemaal belangrijke kantoren en pakhuizen hadden. De gebouwen staan er nog maar het is wel heel erg aan het vervallen en mn. ook de omgeving erom heen. Het hotel zelf was prachtig. Een heel groot imposant gebouw met een grootse entree en ook de kamers waren goed van opzet. Je ziet alleen dat er niets gedaan wordt aan onderhoud en dat is verschrikkelijk jammer. ’s Middags zijn we naar het nieuwe gedeelte van de stad gegaan met de plaatselijke bus. Dit was al een attractie op zich. Je hebt dwars door de stad een speciale busbaan met hoge opstapplaatsen. Mensen staan daar netjes te wachten en er mogen maar een bepaalde hoeveelheid mensen mee omdat er bij de volgende halte ook weer mensen staan te wachten. Bij ons werd dit keurig geregeld door een moslima, ze had wel haar voorkeuren want bij de Chinese buurt mochten er maar heel weinig instappen en bij hoofddoek meisjes mochten er veel mee. Het hele verkeer is één grote chaos maar deze bus rijdt prima met de eigen busbaan. We zijn uitgestapt vlakbij het vrijheidsplein. Op het vrijheidsplein staat een grote naald van 173 meter hoog met een vlam bekleed met 35 kilo goud ter herinnering aan de onafhankelijkheid van Indonesië gemaakt in opdracht van Soekarno. Hier omheen is een park en omdat het zaterdag was waren er heel veel gezinnen en was het een levendige bedoening. Heel veel kinderen waren aan het vliegeren. De grote moskee stond er achter, hierin kunnen 20.000 mensen ook nog een blik geworpen naar de Kathedraal maar daar hadden we geen zin meer in. De grote groep viel uiteen want iedereen had zo zijn eigen interesse. Wij gingen met een ongeveer 17 personen naar de shopping mall, plaza Indonesia, met allemaal luxe merken. Hier lekker door heen gewandeld. Je komt hier de rijke van Jakarta tegen en met name heel veel chinezen. Sigrid heeft nog een engels boek gekocht. Lekker pizza gegeten als avondeten, is weer eens iets anders dan rijst. India had met haar moeder goedkope echte Javajana slippers gekocht en omdat Jiska haar slippers kapot waren en van Lonneke ook zijn we er met een hele groep op af gegaan. Een hele wand vol, dus keus genoeg en bij één paar waren ze 75.000 en bij twee paar maar 50.000, omgerekend is dit ruim 6€ of nog geen 4€ Voor dat geld kon Sigrid ook nog wel een paar gebruiken en een aantal andere meiden ook dus in korte tijd waren er 10 paar slippers gekocht.
Het was inmiddels bijna 21.00 uur en we hadden niet zo veel zin om met de bus terug te gaan dus opzoek naar een taxi. We hadden als info meegekregen dat we altijd een blauwe taxi moesten kiezen, bleu-bird, want deze zijn veilig. Meteen toen we naar buiten kwamen stond daar een mannetje van blue-bird en hij ging meteen 4 taxi’s regelen. Wij vertrokken als 3e en gingen het gigantische drukke verkeer in. Onze chauffeur was geweldig, als een coureur ging hij overal tussen door, en dat is echt niet eenvoudig. Het verkeer is echt ongekend, iedereen propt zich overal tussen en dan vooral ook al die brommers. We kwamen uiteindelijk als eerste bij het hotel aan en dat voor een bedrag van 30.000 roepie ( 2,40 €) en pret voor 10.
Zondag 24 juli 2011
Vandaag gaan we de omgeving rond het hotel verkennen en kijken naar wat Nederlandse invloeden hier in Jakarta, de wijk Kota. Samen met onze gids Kees en Indra op pad. Ons hotel ligt aan een soort kanaal van vroeger maar wat tegenwoordig wordt gebruikt als open riool. Iedereen gooit er alles is aan afval. Het stinkt verschrikkelijk. Over dit water hebben de Nederlanders een ophaalbrug gebouwd. Deze ziet er nog goed uit en het staat heel grappig in deze omgeving. Ook de pakhuizen voor de kruiden zijn er nog. Alleen worden de gebouwen nu voor andere dingen gebruikt. Toen doorgelopen naar de haven. Hier kwamen vroeger de zeilschepen aan om de goederen weer naar Nederland te vervoeren. In deze haven liggen nu een hele boel vrachtschepen. Het zijn oude houten schepen. Er was volop activiteit, sommige schepen werden gelost en andere gerepareerd. Je ziet ook overal kleine kinderen die ook zwemmen in dit water waar je ook de drollen ziet drijven, echt heel vies. We zijn naar de overkant gevaren in een “sampan”, dit is een lang smal bootje. In elke boot konden vier personen en we hebben eerst nog even langs de schepen gevaren en toen naar de overkant. Wij noemen zoiets een soort sloppenwijk. Je loopt tussen allerlei huisjes door in smalle gangetjes. Iedereen verkoopt wel iets het is een zeer levendig geheel. Geweldig om te zien maar je kan je niet voorstellen dat hele gezinnen zo kunnen leven. We kwamen langs de kippen boer die de kippen ter plekke de kop aan het afhakken was. De kippenlever lag ook op schalen en de vis rook je al van verre. Heel veel mensen zitten maar de hele dag en doen heel weinig. Uiteindelijk kwamen we met onze wandeling bij de Nederlandse uitkijktoren uit. Hier keken ze vroeger, met groot verlangen naar de zee of de schepen er al aan kwamen.
Toen nog even naar het museum waar we heel snel door heen zijn gegaan en toen bleek dat in een zaaltje daar achter een dans wedstrijd aan de gang was. Jonge kinderen die Balinese dansen opvoerde. Wij kwamen daar binnen met 25 Nederlandse mensen en de complete wedstrijd was verstoord. Iedereen wilde met iedereen op de foto het was een beetje een chaos.
Snel verder en nu naar het Fatahillahplein naar café Batavia, een oud Nederlands koloniaal pand. Een prachtige gelegenheid waar je de tijd van vroeger helemaal terug ziet. Wij hebben boven heerlijk iets gedronken en gegeten. Ik heb daar heerlijke sota Ajam gegeten, heerlijke kippensoep met mie. Daarna zijn Sigrid en Jiska met de andere mee terug gegaan naar het hotel om te gaan zwemmen in het buitenzwembad van het hotel. Peter en ik zijn nog even over het plein gelopen langs allerlei stalletjes en overal drukte en daarna richting Manga Dua, een hele grote hal met winkeltje. Eerst kwamen we langs allemaal kleding maar al snel kwamen we bij de elektronica. Allemaal kleine zaakjes naast elkaar met fototoestellen, lenzen, computers, telefoons etc. En alle merken zijn vertegenwoordigd, ook een echte Appel store. Voor Jiska nog een oplader voor haar ipod gekocht en nog bandjes voor de filmcamera. Het was alleen al bijzonder om er rond te kijken, heel indrukwekkend. Terug met de blue bird taxi ging weer prima. Bij het hotel lag iedereen in of rond het zwembed wat heel gezellig was. Er werden wedstrijden gedaan met de bal tussen de mannen en de vrouwen of de kinderen tegen de ouders, was erg leuk. Om 16.00 uur beneden weer verzameld om naar de Chinese wijk , Glodok te gaan. We waren met de hele groep, 25 man, en zijn er echt dwars doorheen gelopen, zelfs door de kleinste steegjes. Ook hier is het één en al verkoop van spullen maar nu zijn de handelaren allemaal Chinezen. Als we met ons eigen gezinnetje waren geweest dan zouden we nooit zo door zo’n wijk heen durven gaan, net zoals die wijk bij de haven. Niet omdat het een onveilig gevoel geeft maar omdat je dat toch afschikt en met vier voel je dan niet prettig. Het was echt super leuk en iedereen lacht naar je en doet aardig. Weer een super ervaring. Terug zijn we met de Tuk Tuk gegaan, een driewieler brommer met een karretje erop waarin 3 personen vervoerd kunnen worden. We hadden dus 8 tuk tuk’s nodig voor ons allemaal en we kwamen precies bij een uitgang waar er heel veel stonden. Allemaal instappen en scheuren maar. Je moet er niet bij nadenken want het zijn levensgevaarlijke dingen en de chauffeurs hadden er lol in en gingen een wedstrijd doen wie het eerste bij het hotel was. Tussen al het verkeer door, je snapt niet dat er niks gebeurt want ze duwen gewoon door maar wat een lol hebben we gehad. Zoiets moet je gewoon meegemaakt hebben.
’s Avonds hebben we in het hotel gegeten. De rijsttafel die we geprobeerd hadden te regelen was afgelast dus nu maar allemaal apart bestellen. Dit was niet zo’n succes want alles was op: geen cola, geen sprite, geen fanta, geen biefburger, geen friet en wel lang wachten. Peter en ik hebben een soort Nasi Goreng gegeten en die smaakte prima. De koffers moesten weer gepakt worden want morgenochtend gaat om 6 uur weer de wekker, om 6.30 uur ontbijten zodat we om 7.30 uur weer kunnen vertrekken. Nog even snel een douche en lekker slapen.
Op tijd vertrokken naar het vliegveld. Om de tijd te doden koffie en warme chocomelk gedronken bij Starbucks. We vlogen met Garuda airlines, een maatschappij die op de zwarte lijst heeft gestaan vanwege het onderhoud ( nu gelukkig niet meer ;-) ) en wij vlogen met een vrij nieuwe boeing 737. Iedereen had een touch screen tv scherm in de stoel ervoor en alles zag er piek fijn uit. De stewardessen hadden weer prachtige jurken aan, een groot verschil met de pakjes van de KLM. We moesten 1400 km. afleggen want Sumatra is een heel groot eiland, dus na ongeveer 2 uur vliegen kwamen we aan in Jakarta. Onze nieuwe lokale gids, Indra, stond ons al op te wachten. Jakarta is een stad met 16 miljoen inwoners. In Sumatra waren de wegen van matige kwaliteit maar hier zijn zelfs tol wegen het rijdt alleen niet altijd even snel door. Tijdens de rit naar het hotel werden we meteen geconfronteerd met grote hoeveelheid sloppenwijken. Jakarta heeft prachtige gebouwen, echt als een hoofdstad maar de armoede is groots. We slapen in het Batavia Hotel. Dit ligt in het gedeelte waar vroeger de Hollanders allemaal belangrijke kantoren en pakhuizen hadden. De gebouwen staan er nog maar het is wel heel erg aan het vervallen en mn. ook de omgeving erom heen. Het hotel zelf was prachtig. Een heel groot imposant gebouw met een grootse entree en ook de kamers waren goed van opzet. Je ziet alleen dat er niets gedaan wordt aan onderhoud en dat is verschrikkelijk jammer. ’s Middags zijn we naar het nieuwe gedeelte van de stad gegaan met de plaatselijke bus. Dit was al een attractie op zich. Je hebt dwars door de stad een speciale busbaan met hoge opstapplaatsen. Mensen staan daar netjes te wachten en er mogen maar een bepaalde hoeveelheid mensen mee omdat er bij de volgende halte ook weer mensen staan te wachten. Bij ons werd dit keurig geregeld door een moslima, ze had wel haar voorkeuren want bij de Chinese buurt mochten er maar heel weinig instappen en bij hoofddoek meisjes mochten er veel mee. Het hele verkeer is één grote chaos maar deze bus rijdt prima met de eigen busbaan. We zijn uitgestapt vlakbij het vrijheidsplein. Op het vrijheidsplein staat een grote naald van 173 meter hoog met een vlam bekleed met 35 kilo goud ter herinnering aan de onafhankelijkheid van Indonesië gemaakt in opdracht van Soekarno. Hier omheen is een park en omdat het zaterdag was waren er heel veel gezinnen en was het een levendige bedoening. Heel veel kinderen waren aan het vliegeren. De grote moskee stond er achter, hierin kunnen 20.000 mensen ook nog een blik geworpen naar de Kathedraal maar daar hadden we geen zin meer in. De grote groep viel uiteen want iedereen had zo zijn eigen interesse. Wij gingen met een ongeveer 17 personen naar de shopping mall, plaza Indonesia, met allemaal luxe merken. Hier lekker door heen gewandeld. Je komt hier de rijke van Jakarta tegen en met name heel veel chinezen. Sigrid heeft nog een engels boek gekocht. Lekker pizza gegeten als avondeten, is weer eens iets anders dan rijst. India had met haar moeder goedkope echte Javajana slippers gekocht en omdat Jiska haar slippers kapot waren en van Lonneke ook zijn we er met een hele groep op af gegaan. Een hele wand vol, dus keus genoeg en bij één paar waren ze 75.000 en bij twee paar maar 50.000, omgerekend is dit ruim 6€ of nog geen 4€ Voor dat geld kon Sigrid ook nog wel een paar gebruiken en een aantal andere meiden ook dus in korte tijd waren er 10 paar slippers gekocht.
Het was inmiddels bijna 21.00 uur en we hadden niet zo veel zin om met de bus terug te gaan dus opzoek naar een taxi. We hadden als info meegekregen dat we altijd een blauwe taxi moesten kiezen, bleu-bird, want deze zijn veilig. Meteen toen we naar buiten kwamen stond daar een mannetje van blue-bird en hij ging meteen 4 taxi’s regelen. Wij vertrokken als 3e en gingen het gigantische drukke verkeer in. Onze chauffeur was geweldig, als een coureur ging hij overal tussen door, en dat is echt niet eenvoudig. Het verkeer is echt ongekend, iedereen propt zich overal tussen en dan vooral ook al die brommers. We kwamen uiteindelijk als eerste bij het hotel aan en dat voor een bedrag van 30.000 roepie ( 2,40 €) en pret voor 10.
Zondag 24 juli 2011
Vandaag gaan we de omgeving rond het hotel verkennen en kijken naar wat Nederlandse invloeden hier in Jakarta, de wijk Kota. Samen met onze gids Kees en Indra op pad. Ons hotel ligt aan een soort kanaal van vroeger maar wat tegenwoordig wordt gebruikt als open riool. Iedereen gooit er alles is aan afval. Het stinkt verschrikkelijk. Over dit water hebben de Nederlanders een ophaalbrug gebouwd. Deze ziet er nog goed uit en het staat heel grappig in deze omgeving. Ook de pakhuizen voor de kruiden zijn er nog. Alleen worden de gebouwen nu voor andere dingen gebruikt. Toen doorgelopen naar de haven. Hier kwamen vroeger de zeilschepen aan om de goederen weer naar Nederland te vervoeren. In deze haven liggen nu een hele boel vrachtschepen. Het zijn oude houten schepen. Er was volop activiteit, sommige schepen werden gelost en andere gerepareerd. Je ziet ook overal kleine kinderen die ook zwemmen in dit water waar je ook de drollen ziet drijven, echt heel vies. We zijn naar de overkant gevaren in een “sampan”, dit is een lang smal bootje. In elke boot konden vier personen en we hebben eerst nog even langs de schepen gevaren en toen naar de overkant. Wij noemen zoiets een soort sloppenwijk. Je loopt tussen allerlei huisjes door in smalle gangetjes. Iedereen verkoopt wel iets het is een zeer levendig geheel. Geweldig om te zien maar je kan je niet voorstellen dat hele gezinnen zo kunnen leven. We kwamen langs de kippen boer die de kippen ter plekke de kop aan het afhakken was. De kippenlever lag ook op schalen en de vis rook je al van verre. Heel veel mensen zitten maar de hele dag en doen heel weinig. Uiteindelijk kwamen we met onze wandeling bij de Nederlandse uitkijktoren uit. Hier keken ze vroeger, met groot verlangen naar de zee of de schepen er al aan kwamen.
Toen nog even naar het museum waar we heel snel door heen zijn gegaan en toen bleek dat in een zaaltje daar achter een dans wedstrijd aan de gang was. Jonge kinderen die Balinese dansen opvoerde. Wij kwamen daar binnen met 25 Nederlandse mensen en de complete wedstrijd was verstoord. Iedereen wilde met iedereen op de foto het was een beetje een chaos.
Snel verder en nu naar het Fatahillahplein naar café Batavia, een oud Nederlands koloniaal pand. Een prachtige gelegenheid waar je de tijd van vroeger helemaal terug ziet. Wij hebben boven heerlijk iets gedronken en gegeten. Ik heb daar heerlijke sota Ajam gegeten, heerlijke kippensoep met mie. Daarna zijn Sigrid en Jiska met de andere mee terug gegaan naar het hotel om te gaan zwemmen in het buitenzwembad van het hotel. Peter en ik zijn nog even over het plein gelopen langs allerlei stalletjes en overal drukte en daarna richting Manga Dua, een hele grote hal met winkeltje. Eerst kwamen we langs allemaal kleding maar al snel kwamen we bij de elektronica. Allemaal kleine zaakjes naast elkaar met fototoestellen, lenzen, computers, telefoons etc. En alle merken zijn vertegenwoordigd, ook een echte Appel store. Voor Jiska nog een oplader voor haar ipod gekocht en nog bandjes voor de filmcamera. Het was alleen al bijzonder om er rond te kijken, heel indrukwekkend. Terug met de blue bird taxi ging weer prima. Bij het hotel lag iedereen in of rond het zwembed wat heel gezellig was. Er werden wedstrijden gedaan met de bal tussen de mannen en de vrouwen of de kinderen tegen de ouders, was erg leuk. Om 16.00 uur beneden weer verzameld om naar de Chinese wijk , Glodok te gaan. We waren met de hele groep, 25 man, en zijn er echt dwars doorheen gelopen, zelfs door de kleinste steegjes. Ook hier is het één en al verkoop van spullen maar nu zijn de handelaren allemaal Chinezen. Als we met ons eigen gezinnetje waren geweest dan zouden we nooit zo door zo’n wijk heen durven gaan, net zoals die wijk bij de haven. Niet omdat het een onveilig gevoel geeft maar omdat je dat toch afschikt en met vier voel je dan niet prettig. Het was echt super leuk en iedereen lacht naar je en doet aardig. Weer een super ervaring. Terug zijn we met de Tuk Tuk gegaan, een driewieler brommer met een karretje erop waarin 3 personen vervoerd kunnen worden. We hadden dus 8 tuk tuk’s nodig voor ons allemaal en we kwamen precies bij een uitgang waar er heel veel stonden. Allemaal instappen en scheuren maar. Je moet er niet bij nadenken want het zijn levensgevaarlijke dingen en de chauffeurs hadden er lol in en gingen een wedstrijd doen wie het eerste bij het hotel was. Tussen al het verkeer door, je snapt niet dat er niks gebeurt want ze duwen gewoon door maar wat een lol hebben we gehad. Zoiets moet je gewoon meegemaakt hebben.
’s Avonds hebben we in het hotel gegeten. De rijsttafel die we geprobeerd hadden te regelen was afgelast dus nu maar allemaal apart bestellen. Dit was niet zo’n succes want alles was op: geen cola, geen sprite, geen fanta, geen biefburger, geen friet en wel lang wachten. Peter en ik hebben een soort Nasi Goreng gegeten en die smaakte prima. De koffers moesten weer gepakt worden want morgenochtend gaat om 6 uur weer de wekker, om 6.30 uur ontbijten zodat we om 7.30 uur weer kunnen vertrekken. Nog even snel een douche en lekker slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
